Say hello to my little friend!! Wie kent deze bekende uitspraak van Tony Montana uit de film Scarface niet? In deze eindscène neemt Tony het op tegen een ingehuurd leger dat van plan is hem te vermoorden. In de scène, die afspeelt in Tony’s huis, schiet hij alles en iedereen overhoop en voelt hij zich onder de invloed van een grote hoeveelheid cocaïne onsterfelijk. Het tegendeel is echter waar als Tony net denkt dat hij gewonnen heeft en in zijn rug wordt doodgeschoten door een man met een shotgun. Een prachtig einde van een prachtige film.
23 jaar na de release, van wat nu één van de populairste films ter wereld is, brengt Radical Entertainment: ‘Scarface, The World Is Yours’ videogame uit. Een gewaagde en dure productie die veel tongen heeft doen rollen. Aan de ene kant de diehard Scarface fans die vinden dat je niet aan zo een meesterwerk mag komen. Bovendien is er dan nog het negatieve paradigma binnen de gamecultuur over de kwaliteit van ‘movie based games’, die je als producent moet overstijgen. Maar aan de ander kant zijn er ook veel gamers laaiend enthousiast over deze nieuwe ‘free roaming game’ en konden niet wachten op de release. Het leek mij interessant om meer te weten te komen over deze op filmgebaseerde free roaming game.
Bij het ontstaan van nieuwe media, de gamecultuur, kijkt men logischer wijs altijd naar de andere betrokken media, om zo de nieuwe media te kunnen begrijpen, te accepteren en er een beeld over te vormen. Oude mediaparadigma’s worden toegepast op nieuwe media. Bij videogames is dit dus ook het geval. Vooral nu de technologie het mogelijk maakt om videogames grafisch zo mooi te maken dat het verschil tussen het beeld van een videogame en beeld van film of televisie moeilijk te onderscheiden wordt. Hiermee wordt er dus een link gelegd tussen film en games. Twee belangrijke aspecten binnen het spelen van games en het bekijken van films zijn narratologie en ruimte. Deze twee essentiële begrippen spelen een enorm belangrijke rol binnen het discourse over de vergelijking tussen games en films, een voorbeeld hiervan is het debat over narratologie vs ludolgie, waar ik later verder op in ga. Filmwetenschappers hebben over deze begrippen al enorm veel geschreven en onderzoek naar gedaan. Het ‘verhaal’ en de ‘manier waarop dit verteld wordt’ zijn zeer interessant binnen visuele media en geven ons de mogelijkheid om constructies en betekenissen beter te leren begrijpen.
Het spelen van een videogame is namelijk een heel interactieve vorm van media gebruik, in tegenstelling tot het kijken van een film. Dit biedt dus de mogelijkheid om interactief te zijn met de narratie en de ruimte van een videogame. Hierdoor kun je dus je eigen verhaal en ruimte scheppen en de grens tussen ‘verteller’ en ‘toeschouwer’ doen laten vervagen. Met name het ‘free roaming’ genre, waar ik later in het onderzoek dieper op in ga, biedt een interessant perspectief waarop een verhaal vertelt/gecreëerd kan worden en hoe ruimtes worden beleefd en geconstrueerd.
Ik tracht een naratief spatiale analyse uit te voeren van de game scarface in vergelijking met de film. Het doel van mijn onderzoek is het definiëren van het begrip ‘vrijheid’ in ruimte en narratie binnen het spel Scarface en of dit noodzakelijk verbonden is met de film en dus in bepaalde mate beperkt blijft. In dit onderzoek moet onder andere naar voren komen wat de verschillen en overeenkomsten (binnen de bepaalde afbakening van narratie en ruimte) zijn tussen de game en de film. In de film Scarface gaat het hoofdpersonage Tony Montana aan het einde van de film namelijk dood, dit is echter niet een erg interessant of aantrekkelijk punt om als gamer naar toe te spelen. Hoe wordt dit narratologische probleem opgelost? In hoeverre is Scarface de game eigenlijk de film Scraface 2? Geeft het spel de ruimte en mogelijkheid om je eigen verhaal te creëren of is het eigenlijk een simulatie van de film? Per hoofdstuk ga ik enkele van deze deelvragen beantwoorden. Ten eerste wordt er een verantwoording en afbakening van het onderwerp weergegeven, de operationalisatie van vrijheid duidelijk gemaakt en worden de benodigde theorieën besproken en in verband gebracht met het onderzoek. Vervolgens wordt er dieper ingegaan op narratie in ruimte in games en wordt er een vergelijking met film gemaakt. Tenslotte worden de resultaten van de analyse besproken en volgt er een conclusie.
Kortom, mijn hoofdvraag luidt: “In hoeverre is er sprake van vrijheid in narratie en ruimte in de game Scarface in vergelijking met de originele film?”
No comments:
Post a Comment